پتانسیل ها و چالشها در صنعت گردشگری شکار

برای استفاده بهتر از منابع، تاسیس شکارگاه های خصوصی بایستی در دستور کار سازمان حفاظت محیط زیست قرار بگیرد تا با تکثیر گونه های اصیل و ارزشمند توانائی پاسخگویی به تقاضاهای داخلی و خارجی فراهم گردد . سالانه صدها هزار پروانه شکار از انواع گونه های حیات وحش در کشورهای اروپایی صادر می شود که اکثرا با هدف کنترل جمعیت و جلوگیری از آسیب به مزارع  ، کشتزارها و یا باغ های افراد است.

در ایران گونه های نادری از انواع کل ، بُز ، قوچ و میش موجود است که رتبه کشورمان  را در جهان در مقایسه با سایر کشورها در سطح بسیار بالائی قرار می دهد . گونه های قوچ لارستانی ، قوچ اوریال، قوچ کرمان، قوچ اصفهان ، قوچ ارمنی و قوچ البرز همراه با کل کویری طرفدار های بسیاری در جهان دارد. مثلا از محل صدور یک پروانه قوچ لارستان میتوان درآمدی بالا برای توسعه پناهگاه های حیات وحش و مناطق حفاظت شده ایجاد نمود . در بسیاری از مناطق حفاظت شده تامین علوفه و آب با دشواریهای زیادی مواجه است و صدور تعدادی پروانه متناسب با جمعیت شکار موجود در هر منطقه حفاظت شده  در کشور پهناوری مانند ایران بحران زا نخواهد شد.

منافع حاصل از صدور پروانه ها و توسعه سازمان یافته شکار و شکارگری به شکل پایدار آن میتواند در مسیر آموزش جوامع محلی بکار گیرد و نقش ساکنین محلی در حفاظت از مناطق را زیاد کند. تکثیر گونه ها و اختصاص بخش قابل توجهی از درآمد ها به پروژه هایی مانند پروژه حفاظت از یوزپلنگ ایرانی ، قدمی مهم در ایجاد تعادل بیشتر در طبیعت می باشد.

پتانسیل موجود در انجمن ها و تشکل های مردمی که شکارچیان ایرانی و خارجی را نیز پوشش می دهد می تواند برای حفاظت از محیط های طبیعی و حیات وحش کشور به کار برود. شکارچی واقعی چه خارجی و ایرانی به دنبال شکار گونه های جوان و ماده که به دنبال شکار گونه های پیر و فرتوت و در آستانه حذف از طبیعت است.

شکارچی واقعی دارای تفاوت اساسی با شکار کًش است . شکارچی واقعی قانون گراست و به طور مسئولانه در طبیعت رفتار می کند در حالیکه شکارکًش به حیله و تطمیع متوسل می شود و به جای یک شکار دهها شکار را از بین می برد.

شکارچی واقعی دلسوز طبیعت است و چه بسا منابع مالی خود را نیز برای حفظ محیط زیست به شکل داوطلبانه صرف می کند ولیکن شکارکًش به دنبال محو طبیعت از گونه های حیات وحش است. شکارچی واقعی تروفه های شکار را به موزه ها هدیه می کند ولی شکارکُش بدنبال گوشت شکار است و اشتهای سیری ناپذیری دارد.

جای تاسف است که در میان بسیاری از علاقمندان به طبیعت و طرفداران محیط زیست حد و مرزی برای تفکیک میان شکارچیان واقعی و شکار کًشان وجود ندارد. تاسف بارتر اینکه برخی از مسئولین محیط زیست کشور نیز برداشت های مشابهی دارند و هر دودسته را یکی می پندارند.

شکارچیان بین المللی همواره به دنبال شکار تروفه و یا شکار پیرترین گونه های حیات وحش هستند و حذف گونه های پیر و فرتوت از چرخه ی حیات زمینه ی زاد آوری و زایش مجدد را در مناطق حفاظت شده پدید می آورد و فرصت های مناسبی را برای تکثیر نسل در اختیار گونه های جوان تر قرار می دهد. در عین حال در بسیاری از کشورهای پیشرفته ، فعالیت های شکار در چارچوبی کاملا ً نظام مند و با برنامه به مرحله ی اجرا در می آید ، چرا که دولت های جهان همواره به دنبال کسب درآمد های بیشتر از طریق تنوع بخشیدن به انواع فعالیت های اقتصادی هستند . در ممالکی مانند اسپانیا ، سوئیس ، روسیه، آلمان، کانادا و امریکا و بسیاری از کشورهای آفریقایی مانند: زامبیا، بوتسوآنا، تانزانیا و آفریقای جنوبی ضمن بهره برداری مطلوب از مناطق حفاظت شده و پارکهای ملی ایجاد شکارگاه های خصوصی زمینه ی هدایت شکارچیان داخلی و بین المللی را به شکارگاههای جدید الاتاٌسیس فراهم می آورد و به این روش میزان فشار به زیستگاه ها و پناهگاه های حیات وحش به حداقل ممکن کاهش می یابد.